کم میارمت...

همین که می نویسم و         به واژه می کشم تورو

دوباره بارغم می شینه روی شونه های من

همین که میشکفی مثه          یک گل میونه دفترم

دوباره گرمیه لبات            دوباره گونه های من

همین که میری از دلم         قرار آخرم میشی

دوباره زخم می خورم        دوباره باورم میشی

همیشه کم میارمت          نمیشه که نبارمت

همیشه کم میارمت        نمیشه که نبارمت

گریه فقط کار من           تو اشک هاتو حروم نکن

به واژه ای نمی رسی    اینجوری پرس وجوم نکن

فاصله ها مال منن     تو فاصله نگیر از من

بمون که باورت بشه       گریه نمیشه سیر از من

همیشه کم میارمت      نمیشه که نبارمت

همیشه کم میارمت      نمیشه که نبارمت

نیما